Ivy Falls, het indie-pop project van de Gentse Fien Deman, bracht vandaag haar nieuwe EP ‘The Light’ uit. Met haar vorige EP speelde ze onder andere in het voorprogramma van Sigrid en Mabel. Voor de opvolger werkte ze onder meer samen met Daan Schepers (Warhola, Bazart) en Pieterjan Coppejans (Eefje De Visser). Wij hadden een gesprek met haar over haar muziek en veel meer.
Voor de mensen die jouw project niet kennen. Waarvoor staat Ivy Falls?
Ivy Falls is mijn soloproject, maar is tegelijkertijd ook een band. Ik zocht een naam die zowel een alter ego kan zijn, maar ook kan klinken als een bandnaam. Ivy betekent klimop: dat groeit, terwijl het toch ‘falls’. Dat is contradictorisch, net zoals ik dat ook in mijn muziek probeer te steken. De muziek heeft iets weg van pop, elektronica, maar de teksten zijn scherper dan die je in de genres zou verwachten. Het klinkt liever dan het echt is.
Je zegt dat het zowel een band als een soloproject is? Schrijf je de muziek dan alleen?
Ja, het is wel écht mijn eigen muziek. Ik schrijf de muziek helemaal zelf, waarna ik ermee naar producers stap om die samen af te werken. Doordat de muziek heel elektronisch is, maak ik heel veel zelf in mijn demo’s via MIDI en een keyboard. Mijn producer voor deze EP, Daan Schepers, heeft een poule muzikanten waar hij vaak mee werkt en aangezien zijn studio in Antwerpen is, werkten we soms met mensen uit de buurt voor opnames. Op bijvoorbeeld ‘Overnight’ zijn strijkers te horen van Another String Quartet, waar mijn bassiste ook in zit.
Daan Schepers kennen we van Warhola en Bazart, is daar een invloed van doorgevloeid naar jouw EP?
Neen. Ik vind dat totaal niet. Het is wel zo dat Daan soms bepaalde aanzetten gaf om bijvoorbeeld een stem te pitchen: het is wel duidelijk vanwaar dat kwam (lacht). Daan heeft een heel goede visie. Hij speelt sinds kort ook bij Eefje de Visser, net zoals mij een meer alternatief project, maar heeft met Bazart ook ervaring met sterke songs die radiopotentieel hebben. Die combinatie van het creëren van prachtige alternatieve sounds dankzij analoge synths, maar ook weten hoe een songstructuur werkt, maakt hem zo sterk. Daan snapte precies waar ik naartoe wou.
Met single ‘City’ bracht je een sterke videoclip. Vind je dat belangrijk om muziek te ondersteunen met beeld?
Ja, ik ben sowieso erg bezig met esthetiek. Ik vind dat belangrijk en heb ook het gevoel dat die boodschap ook overkomt. Ik doe videoproductie ook als job en ben er daardoor ook veel mee bezig. Ik kies de juiste regisseur en ben dan ook heel betrokken bij de videoclip. Zoals ‘City’ was nu een heel high-end video, maar dat kan evengoed low-end zijn én er goed uitzien.
‘Bottles’ en ‘The Light’ zijn helemaal nieuw op de EP, die bracht je nog niet uit als singles. Waarover gaan die songs?
‘Bottles’ is eigenlijk een nummer dat al erg lang meegaat: het was al te horen in onze eerste shows. We hebben er nu iets helemaal anders mee gedaan. De oorspronkelijke betekenis vond dan ook drie of vier jaar geleden plaats, maar ik probeer dat ook te herontdekken en er nieuwe betekenissen in te vinden. Het nummer ging voorheen over een discussie hebben en het gevoel hebben van: ‘fuck off, hier komen we toch niet goed uit’. Nu heb ik er een pre-chorus aan toegevoegd, waar ook ‘The Light’ in voorkomt, waarmee ik wil zeggen dat situaties of discussies ontstaan door mijzelf. Dat ik besef dat die fout ook ergens bij mij ligt.
‘The Light’ bouwt eigenlijk verder op de pre-chorus van ‘Bottles’. De song gaat over het vastzitten met jezelf: ‘is dat wel wie ik ben, wat bij mij past?’ Het leven gaat zo snel dat je soms meer gevormd wordt door je omgeving dan door jezelf. In de song probeer ik daaruit te stappen en na te denken over wat ik wil. Dat kan soms negativiteit meebrengen. Het is een poging om te voorkomen dat je tien jaar ouder bent en dan pas ontdekt dat het niet allemaal is wat je wou. Na het schrijven van ‘The Light’ klopte de EP helemaal. We hebben de song vlak voor de deadline afgewerkt. Het is bijvoorbeeld opgenomen met mijn iPhone-oortjes!
Op de hoes staat de quote: ‘Though I’m not sure whether we’ll ever manage the craft of fueling the light when it’s needed, let’s pretend that we do or at least we once will.’ Wat is de betekenis erachter?
Ik wou daarmee alles wat kaderen. De titel in één zin vatten. Het gaat over het ondanks hebben meegemaakt van dingen die je neerhalen, toch proberen het licht, de positiviteit te zien. Het is tegelijkertijd ook cynisch, omdat ik zeg van: ‘het is niet zeker dat we erin slagen, maar laten we toch doen alsof het ooit zal lukken’.
