Waterparks heeft (eindelijk) hun nieuwe album ‘Fandom’ uitgebracht. Na maanden teasen op sociale media en singles uitbrengen is het er. Het album is iets anders dan we gewoon zijn van deze jongens. Ze hebben zichzelf overtroffen.
‘Fandom’ start al meteen goed. ‘Cherry Red’ is een sterke opener, hoe kort het ook is. Er wordt een synthesizer gebruikt, maar zeker niet te veel. Het elektronische geluid is zeker fijn voor de oren. ‘Cherry Red’ loopt meteen over in ‘Watch What Happens Next’, die al langer gekend is, aangezien het de tweede single van het album was. Het klaagt aan hoe bekrompen de muziekindustrie is in hun genre. Dat is ook de reden waarom het agressiever klinkt. Gitaren en rap worden gecombineerd tot een soort ultieme mix van genres. Je kan de boosheid van de band er echt in voelen.
‘Dream Boy’ daarentegen heeft veel meer popinvloeden. Dit nummer was al uitgebracht al derde single van ‘Fandom’. Het geeft een vrolijkere vibe, hoewel de tekst dat tegenspreekt. Het klinkt ook meer mainstream, wat een welkome afwisseling is. De overgang naar ‘Easy To Hate’ is logisch. Dat nummer klinkt opnieuw speels en opgewekt. Zowel ‘Dream Boy’ als ‘Easy To Hate’ zijn catchy. Toch weet je als luisteraar dat het niet zo kan blijven, niet na het begin van het album en de singles die al uitgebracht waren. En je krijgt meteen gelijk. ‘High Definition’ begint te spelen, en de emoties komen boven. Het is kwetsbaar en dat maakt het net zo mooi. Op de achtergrond hoor je geroezemoes. Het nummer heeft een sterke baslijn. Zanger Awsten Knight noemt ‘High Definition’ het beste nummer dat hij ooit schreef. Ook dat nummer hadden we al eerder gehoord. Het is de vijfde en laatste single van het album.
Na al deze emoties heeft de luisteraar wel weer wat rust verdient. Dat moest Waterparks ook gedacht hebben toen ze ‘Telephone’ als zesde nummer kozen. Het heeft opnieuw veel energie en gaat over het gelukkige gevoel van verliefd worden. Als je het nummer hoort wil je meteen beginnen bewegen. Wanneer daarna ‘Group Chat’ begint, voel je een lichte verbazing. Het is een tussenstukje dat maar 14 seconden duurt. De bandleden zeggen één voor één hun naam en zeggen dan dat ze allemaal vrienden zijn. Na bekomen te zijn van de vreemdheid van het stuk, kan je niet anders dan er eens goed om te lachen.
Al snel start ‘Fandom’s’ eerste single, Turbulent. De boosheid komt weer boven terwijl er gezongen wordt over een verbroken relatie. Het nummer zit vol gitaren en drums. Daarmee bewijzen ze wat ze te bieden hebben aan de wereld. Het akoestische ‘Never Bloom Again’ volgt. Het verrast de luisteraar opnieuw. Het is melancholisch en triest. Het enige dat te horen is, is Awsten Knight en zijn gitaar. Hij kan zich niet verstoppen achter elektronische geluiden en dat maakt het nummer net zo sterk.
Nu volgt het nummer met de meest opvallende titel: ‘I Miss Having Sex But At Least I Don’t Wanna Die Anymore’. De track klinkt wel weer een stuk vrolijker. Het hele nummer lang lijkt het of de zanger een glimlach op zijn gezicht heeft en dat maakt het allemaal een stuk amusanter.
Wanneer later ‘War Crimes’ start waan je jezelf helemaal in een ander universum. De muziek klinkt als niks anders op ‘Fandom’. Het nummer is nu al een favoriet onder de fans. Wanneer dan de vierde single, ‘[Reboot]’, begint te spelen, weet je niet meer waar je bent. Het nummer is donkerder dan we van de band gewoon zijn. Het klinkt opnieuw heel elektronisch. Het is snel en qua tekst is er heel goed over nagedacht. Er wordt heel slim met de woorden gespeeld.
Als daarna ‘Worst’ opspringt, krijg je weer een akoestisch nummer. Awsten Knight plaatste het nummer bijna twee jaar geleden al eens op YouTube, maar moest het toen verwijderen van zijn vorig platenlabel. Nu is het eindelijk officieel uitgebracht. Het is instrumentaal iets aangepast, maar klinkt nog steeds even oprecht. Het veertiende nummer, ‘Zone Out’, is een herhaling van het refrein van ‘Dream Boy’. Wel is het vertraagd en staan er andere instrumenten achter. Het klinkt heel dromerig. ‘Zone Out’ is een mooie afwisseling van het vorige, en het is fijn om dezelfde tekst nog eens opnieuw te horen. Als het laatste nummer, ‘I Felt Younger When We met’, opkomt, hoor je meteen dat het album sterk gaat eindigen. Het nummer is overtuigend en het sluit het album perfect af. Aan het einde hoor je opnieuw het begin van ‘Cherry Red’, waardoor de cirkel gesloten is.
‘Fandom’ is tot nu toe het beste album van Waterparks. Als de band aan dit tempo door gaat, kan het alleen maar beter worden. Het album is heel afwisselend, maar het vormt toch een mooi geheel. Waterparks bekogelt je met emoties, wat niet elke band kan. Daarmee tonen ze hun durf en uniekheid. Ze tonen met ‘Fandom’ zeker wat ze waard zijn.