Fat White Family is zo’n band die je live moet gezien hebben om volledig mee te zijn in het verhaal. De Britten hebben al 3 meer dan verdienstelijke albums uitgebracht maar op het podium brengen ze toch telkens dat tikkeltje extra. Op plaat klinkt alles mooi gestroomlijnd maar hun concerten zijn pure chaos. Frontman Lias Saoudi aan het werk zien, is iets wat je niet snel vergeet en ook vanavond in de Ancienne Belgique was dit niet anders.
Het voorprogramma werd vanavond voorzien door de Gentse band Shht. Ook hen aan het werk zien is een ware totaalbeleving. De band is een fenomeen in de Belgische muziekscene. Zo speelden ze tijdens de Gentse Feesten deze zomer nog een 3-uur durende set in een stomend hete Bar Broos. Liveshows van Shht staan garant voor absurditeit en eclecticisme. Hun muziek is luid en chaotisch en het lichtspel droeg hier vanavond meer dan zijn steentje in bij. Ondanks een nog niet volledig gevulde AB Box kregen ze toch het publiek vlot mee met hun freakshow. ‘I’m in Africa / Ouagadougou Wagada / Chakamaka’ klonk het. Wij hadden eerder het gevoel in Absurdistan te zijn. Het was een waardige voorproever voor wat ons te wachten stond.
Het is de gewoonte dat bands die met een nieuw album touren, hun sets starten met nummers van dat album maar Fat White Family lapte dit mooi aan hun laars. ‘Auto Neutron’, ‘I Am Mark E Smith’ en ‘Tinfoil Deathstar’ was het old school drieluik waar het concert mee werd afgetrapt. Leadzanger Lias Saoudi maakte direct duidelijk wat zijn intentie was: de AB afbreken. Eén nummer, meer had hij niet nodig om al het publiek in te duiken en bij derde nummer ‘Tinfoil Deathstar’ vloog zijn t-shirt het publiek in, gevolgd door (alweer) Saoudi zelf. De lijfelijke aroma’s kregen we er gratis bij. Het was zeker niet de laatste keer dat hij de menigte opzocht en ook zijn riem kreeg de eer om het publiek op te zoeken. Saoudi leek volledig weg van de wereld te zijn en met momenten kon je denken dat de man bezig was met zijn laatste adem uit te blazen maar hij hield zich kranig. Of dit te wijten valt aan de nodige specerijen die hij ingenomen had of aan het feit dat hij gewoon enorm opgaat in zijn liveshows laten we even ter zijde. Het is gewoon geweldig om te aanschouwen.
Na de stevige opening was het dan toch tijd voor werk van hun meest recente plaat, ‘Serfs Up!’, in de vorm van ‘Fringe Runner’. Fat White Family klinkt een pak volwassener op hun laatste album. De omzwervingen naar meerdere zijprojecten en de verhuis naar Sheffield heeft de band duidelijk deugd gedaan. Live blijven ze echter hun ouderwetse, chaotische zelve maar daar klaagt niemand om. Het was bij momenten niet weten waar eerst te kijken. Wie vooraan een pint in de hand had mocht zeker zijn dat die op zijn kleren belandde. Of in de handen van Lias Saoudi. Ondanks de toestand waarin hij zich al bevond was hij er niet vies van om vol overtuiging de pint bier van een van de fans achterover te gieten.
Na ‘Fringe Runner volgde terug wat oud werk met ‘Heaven On Earth’ en ‘Touch The Leather’. Een kleine dosis humor mocht ook niet ontbreken vanavond. Zo werd ‘Hits Hits Hits’ aangekondigd als ‘a song about Ike Turner’ en ‘Cream of the Young’ als ‘a song for prince Andrew’. Heerlijk. Tijd voor rust in het midden van de set met ‘Goodbye Goebbels’, grotendeels alleen gespeeld door Saul Adamczewski. Adamczewski, die vorig jaar nog een fantastisch album uitbracht met zijproject Insecure Men, kan toch wel beschouwd worden als het grootste muzikale brein van de bende en is, samen met Lias Saoudi, de drijvende kracht achter de band. Het laatste deel van de set was dan weer weggelegd voor ‘Serfs Up!’ (‘When I Leave’, ‘Bobby’s Boyfriend’, ‘I Believe In Something Better’ en ‘Feet’). Uiteindelijk zijn Saoudi en de zijnen geslaagd in hun opdracht. Bij de laatste twee songs ‘Whitest Boy On The Beach’ en ‘Is It Raining In Your Mouth?’ werd de zaal volledig afgebroken. Een toegift kregen we niet meer. De strijd was al gestreden.
We hebben het vanavond allemaal gezien. Frontman Lias Saoudi in het publiek, frontman Lias Saoudi die aan het crowdsurfen was en frontman Lias Saoudi die zijn kledingstukken door de lucht lanceerde. Wat een fenomeen. Al mogen we de rest van de band natuurlijk geen oneer aandoen. Muzikaal zat alles perfect in elkaar. Het valt moeilijk te omschrijven wat we vanavond mochten meemaken dus we gaan het met een geweldig cliché afsluiten: “Je moest erbij geweest zijn.”
Reageer op dit artikel