De Engelse Nick Mulvey zit al jaren in het vak. Hij studeerde muziek in Havana, Cuba, en richtte daarna mee Portico Quartet op, een instrumentale groep. In 2011 besloot hij echter een carrière als singer-songwriter te beginnen, waar hij nu nog steeds mee bezig is. Zijn tweede album, ‘Wake Up Now’, kwam uit in september 2017. Mulvey’s muziek is het best te omschrijven als een mengeling tussen pop en folk.
Mulvey’s eerste set begon nogal moeizaam met ‘We Are Never Apart’. Het publiek leek bang om mee te zingen en veel meer dan een zacht gemompel kwam er nog niet uit. De aanmoedigingen van de zanger om mee te zingen bleken tevergeefs. Op het einde van het nummer werden de fans al iets levendiger, maar Mulvey had nog steeds niet de hele zaal mee. Pas bij het derde nummer, ‘Meet Me There’, was het publiek helemaal mee en werd er echt gezongen en gedanst. Na de ietwat moeizame start, liep de rest van de set wel vlot. Mulvey vertelde verhalen over wat hem inspireerde voor zijn nummers. Dat liep van de vluchtelingencrisis (‘Myela’) tot dromen over David Bowie (‘Transform Your Game’). De eerste set was over het algemeen heel geslaagd en het publiek leek tevreden.
Na zes nummers besloot Mulvey even pauze te nemen en beloofde hij later terug te komen. Na een kwartiertje begon hij zijn tweede set met ‘Cucurucu’. Dat bleek een groot succes want hij had meteen het hele publiek mee. Toen hij een paar nummers later een verhaal begon over een nieuw nummer, ‘In The Anthropocene’, was hij zijn publiek echter helemaal kwijt. Het verhaal ging over activisme en de natuur en kwam heel prekerig over. Het duurde dan ook nog eens enorm lang. Het nummer kon ons niet echt bekoren. Toen hij daarna over ging naar ‘Juramidam’, kwam de sfeer wel weer terug. De fans begonnen mee te klappen en je voelde hun enthousiasme en plezier. De andere nummers waren echter matig en leken allemaal relatief hard op elkaar. De tweede set was een stuk minder dan de eerste. Mulvey kon jammer genoeg de hoge verwachtingen na de eerste set niet waarmaken.
Toen hij na zijn tweede set terug kwam voor een encore, begon hij met een recenter nummer, ‘Moment Of Surrender’. Het was duidelijk dat nog niet alle fans dat nummer kenden, en dus was de sfeer een beetje vreemd. Zijn afsluiter was wel helemaal geslaagd. Toen hij ‘Mountain To Move’ inzette, begon het publiek enthousiast te gillen en te klappen. Na afloop bleef er nog een hele tijd applaus.
Nick Mulvey is duidelijk heel getalenteerd en weet ook wel hoe hij een publiek moet entertainen. Wel is het jammer dat hij zich soms te veel verliest in zijn verhalen, zodat deze langdradig en saai worden. Ook was het concert niet zo veelzijdig aangezien al zijn nummers in dezelfde stijl zijn.
