Filip Plompen is een Antwerpse auteur die zijn leven totaal omgooide. Vroegtijdig met het middelbaar gestopt, zich in de wereld van interimjobs en supermarkten ondergedompeld en nu wijnadviseur bij Colruyt en bachelor in de toegepaste psychologie. Hij bracht reeds twee romans uit: maak kennis met Filip Plompen.
Nu ben je wijnadviseur bij Colruyt? Hoe ben je beginnen schrijven?
Ik ben er nu 7 à 8 jaar geleden mee begonnen. Rond mijn 17e ben ik gestopt met school, met mijn toenmalige vriendin, met voetbal, met alles. Ik was op dat moment voor de derde keer aan het vijfde middelbaar begonnen. Ik had het mentaal enorm moeilijk, door omstandigheden, zoals de scheiding van mijn ouders en de gevolgen ervan. Ik heb een jaar serieus in de knoop gelegen met mezelf. Na dat jaar ben ik interim werk gaan doen. Ik had geen diploma. Ik had niets. Uiteindelijk was ik dat kotsbeu, omdat ik niet vooruit geraakte in mijn leven.
Hierna ben ik bij GB begonnen, daar ben ik drie jaar gebleven, waarna ik iets anders wou. Ik wou niet meer in de supermarkt werken, maar dan ben ik bij Colruyt begonnen en daar zit ik nog steeds.
Toch is het bij Colruyt anders, omdat zij serieus inzetten op persoonlijke ontwikkeling en het een goede werkgever is.
Wanneer begon je boeken te lezen?
Op school haatte ik boeken. Ik liet mijn boekbesprekingen door mijn ouders maken. Op dat moment had ik totaal geen affiniteit met schrijven.
Rond mijn 21 begon ik meer te geloven in zelfontplooiing en las ik het boek: ’De 64 stappen naar je ultieme doel’ van Jack Canfield. Hierdoor begon ik na te denken over mijn leven en begon ik doelen te stellen. Ik liep twee marathons en beklom al fietsend de meeste bergen in Frankrijk.
Een van de grootste doelen werd uiteindelijk het schrijven van een boek. Ik begon veel te lezen, zowel over het schrijfproces zelf, als romans, thrillers, biografieën, …
Op een ochtend zette ik me voor de computer voor mijn eerste eigen verhaal.
Ik ben dus eigenlijk pas echt beginnen lezen, nadat ik besloot een boek te schrijven.
Vanwaar het idee om boeken te gaan schrijven?
Dat heeft waarschijnlijk ook met mijn verleden te maken. Vanaf mijn 12e, vanaf de scheiding van mijn ouders, ben ik bij mijn vader blijven wonen. Toen ik 17, 18 was, heeft mijn vader een zwaar verkeersongeval gehad, waardoor hij een half jaar in het ziekenhuis verbleef. Hierdoor woonde ik tijdens die periode een half jaar alleen.
Ik bezocht hem elke dag en uiteindelijk kwam het goed met hem.
Net dat heeft voor mij voor een klik gezorgd. Het gevoel van: ik kan een verschil maken, ik kan toch iets betekenen voor iemand. Hij zei dat ook achteraf: “door jou ben ik erdoor gekomen”.
Je hebt toegepaste psychologie gestudeerd?
Ja, dat is nu afgerond. Ik heb vier jaar werk en studie gecombineerd. Ik heb sinds juni mijn diploma. Het is de bedoeling om daar nu iets mee te gaan doen.
Schrijf je als heling voor jezelf, of wil je andere helpen?
Die heling voor mezelf is pas achteraf gekomen, dat besef van tiens, hier zit veel van mezelf in. Het was vooral om andere mensen te bereiken.
‘Het geluid van de stilte’ gaat niet over mijn leven specifiek, maar wel over pesten en eenzaamheid. Ik ben niet gepest geweest, maar heb wel die eenzaamheid gevoeld. En het slecht in je vel voelen.
Ook in ‘De jongen bij de moefti’, heb ik een deel van me afgeschreven. Dit komt omdat ik met frustraties zat door wat er momenteel gebeurt in de wereld met aanslagen en dergelijke meer.
Ik wil boeken blijven schrijven met thema’s die actueel zijn. Met een boodschap erin. Ik probeer er telkens humor in te steken om het niet te zwaar te maken. Het mag niet belerend over komen of het gevoel geven dat mijn mening de enige zou zijn die telt. Het is vooral de bedoeling om mensen te doen nadenken.
Wat is je ultieme droom?
Dat is om te kunnen leven van het schrijven, al probeer ik realistisch en nederig te blijven. Ik weet dat dat in België enorm moeilijk is. Ik zou graag ook iets doen rond de coaching van jongeren, omdat ik eigenlijk wel ervaringsdeskundige ben door wat ik zelf meemaakte.
Tussen ‘De jongen bij de moefti’ en ‘Het geluid van de stilte’ zat drie jaar. Komt er een vervolg?
Ik ben nu begonnen aan een derde boek. Ik hoop ieder jaar een boek te kunnen uitbrengen. Tussen het eerste en tweede zat er inderdaad drie jaar, voornamelijk door mijn studies.
Ik wou eerst een vervolg schrijven op ‘De jongen bij de moefti’, maar dan ben ik op citytrip naar Porto geweest en ben ik daar een situatie tegengekomen die me raakte. Omdat dat echt kriebelt, ga ik daar eerst over schrijven en dan begin ik aan het vervolg. Dus ik zit met twee projecten waar ik wil invliegen.
’64 stappen naar ultieme doel’ van Jack Canfield. Nog doelen?
Ik wil veel meer beginnen reizen nu, het klassieke gezin opbouwen. Als je dan zegt van een zot doel, niet echt. Ik wil een marathon lopen.
In ‘De jongen bij de moefti’ doet zich een aanslag voor op de Dodentocht. Vanwaar die locatie? Wil je hem zelf stappen?
De Dodentocht paste in het verhaal en het is iets wat de meeste mensen kennen. Ik wil hem volgend jaar graag zelf meedoen.
Hoe is je schrijfschema?
Ik probeer, als ik in een schrijfperiode zit, elke dag te schrijven. Ik ben een ochtendmens, dus toen ik het eerste boek geschreven had, stond ik ook echt vroeger op. Voor ik ging werken probeerde ik dan minstens een uur te schrijven.
Ik heb ook workshops gevolgd rond zelfontplooiing en schrijven. Boeken kan je op een bepaalde manier opbouwen.
Als je je boeken zou moeten omschrijven? Hoe zou dat dan zijn?
Ik zou zeggen: om over na te denken. De media belichten veel van die thema’s vanuit dezelfde visie. Ik probeer ook een andere kant te laten zien.
Een van de mooiste complimenten, kwam van een ex-collega, die best wel racistisch was. Na het lezen van ‘De jongen bij de moefti’ zei ze: “ik ben er echt door beginnen nadenken, heb een aantal keer tranen in mijn ogen gehad. Ik bekijk een deel zaken nu op een andere manier.” Als ik zoiets kan bereiken, geeft me dat een warm gevoel
Hoe lang schrijf je meestal over je boeken?
Dat is moeilijk te vergelijken. Over het eerste boek heb ik ongeveer twee jaar gedaan. Op dat moment werkte ik fulltime. Ik was ook bezig met de voorbereiding van die marathon.
Ik liet mijn manuscript enkele malen nalezen, waarna ik bepaalde zaken schrapte en herschreef. Zo zit je al snel aan twee jaar.
Over het tweede boek deed ik ongeveer zes weken. Dit schreef ik vorige zomer, tussen twee schooljaren in. Die ontzettend korte schrijfperiode komt omdat ik hiervoor een reis maakte. Het is de reis die in het boek beschreven staat. Het blijft fictie, maar er is gigantisch veel effectief gebeurd. Zo verbleef ik daadwerkelijk bij mijn neef. Mensen die me kennen, zullen ongetwijfeld situaties uit het boek herkennen, zoals onder andere het verkeerd rijden.
Wat is het boek van 2018 voor jou?
Ik heb onlangs een boek gelezen dat mij ontzettend heeft geraakt. Dat is ‘Het winterpaleis’ van John Boyne. Ik koos het uit duizenden andere boeken een boekenfestijn. Het gaat over de laatste tsarenfamilie uit Rusland en wat hen is overkomen. Ik vond het een ongelooflijk mooi verhaal. Bovendien heeft het een speciale betekenis voor mij.
De boeken van Carlos Ruiz Zafón, vind ik ook geweldig.
Wil je nog iets aan de wereld verkondigen?
Ik wil nog heel veel vertellen, maar met de naderende Boekenbeurs, wil ik graag even de aandacht vestigen op het feit dat het wel erg moeilijk is om, als beginnend auteur, je plaatsje te verwerven. Ik vind het jammer dat dit niet meer gesteund en gestimuleerd wordt. Buiten de Boekenbeurs zijn er weinig momenten om je naamsbekendheid te vergroten en om je product kenbaar te maken aan het publiek.
Ik wil ook graag jou en Dagelijksvanalles.be bedanken voor het fijne interview. Ten slotte heb ik nog een boodschap: durf te dromen, geloof erin en ga ervoor!
Filip Plompen signeert zijn nieuwste roman ‘De jongen bij de moefti’ op 28 oktober, 1, 2 en 4 november tussen 13 en 15 uur op de boekenbeurs. Hal 4 bij L&M Books.
‘De jongen bij de moefti’, van Filip Plompen is verkrijgbaar via Beefcakepublishing.be.
