Humo’s Rock Rally onder vuur: “bands systematisch te kakken zetten in eigen concours is ni cool”

Beeld ter illustratie

De Humo’s Rock Rally is weer losgebarsten. De komende weken nemen 100 jonge bands het tegen elkaar op in de strijd voor de titel. Onze redactie ontving gisterenavond een opvallende tekst: een review over de Humo-review, maar vooral een aanklacht tegen de ontdekkers van de Humo Criticus Sapiens, oftewel de immer kritische Humo-muziekjournalist. Wij plukten enkele fragmenten uit de tekst.

Onderstaande tekst werd ingestuurd door ‘150gramexposure’

OUTER

HUMO’S REVIEW RALLY werd afgetrapt met een recensie van Outer, een review die de toon meteen zet door de band te vergelijken met Proximus en Wim Mertens. Een halfbakken grap die veel zegt over het referentiekader van de journalist in kwestie. Er wordt mooi geschreven, met punten en komma’s, maar het lijkt allemaal wat oppervlakkig en zonder begrip voor de nuance die een band als Outer voor de dag legt. Het is goed dat deze commentaar als eerste komt want anders hadden wij al lang doorgeklikt naar Knack Focus.

DAVID JAHMILL

Deze recensent had niet de slechtste review van de dag, maar wellicht wel de meest onafgewerkte. Een niet veelzeggende name drop moet verhullen dat de redactie weinig voeling met het genre heeft. “Zal ik de nonchalance van deze performer nadrukkelijk als onkunde bestempelen?” vroeg de journalist zich af. En dat deed hij, maar overtuigend was het allesbehalve.

SPLINTR

Voor het eerst geen halfbakken grap of zure commentaar: deze recensie gaat wel degelijk over muziek. De journalist beschrijft de podiumopstelling en het geluid van de band op een manier waar je daadwerkelijk iets aan hebt. Een verfijnde metafoor zet de deur open voor iets wat naar een superlatief (!) neigt. Ongezien. Desalniettemin vervalt ook deze review in het oude vertrouwde band-bashen wanneer de journalist te kennen geeft dat de jury maar half overtuigd bleek.

RUBUS OF FENCES

Aan zelfvertrouwen ontbrak het deze criticaster niet. Verscholen achter zijn laptop ging hij de confrontatie met een 27-jarige graag te lijf. Wat daarna gebeurt – laten we het schrijven noemen – speelt zich af in de sferen van de riooljournalistiek en kabbelt verder zonder ooit een valide argument op tafel te leggen. Bij het lezen van deze recensie voelden wij niet heel veel. Wat waarschijnlijk volledig overeenkomt met de seksuele prestaties van de man met de pen.

FILIBUSTER

Deze review opent met drie hallucinante vergelijking op rij: schabouwelijk, grieperig en ‘aan de beademingsmachine’. “Treed in de voetsporen van dEUS, The Van Jets en Admiral Freebee” had Humo ons nochtans bij inschrijving beloofd. Aan journalisten die hun beste tijd hebben gehad, geen gebrek. Maar de extra ruggensteun waar elke deelnemende band naar op zoek is?

ILA

Twee jaar geleden in Genk schreef Humo ILA al naar de vergetelheid. Nu blijkt er toch meer nuance in de analyse te sluipen. Op zijn beste momenten doet deze review denken aan een puik uitgevoerde schrijfoefening aan de Arteveldehogeschool. In zijn mindere momenten merken we dat het in de verste verte weer niet over muziek gaat. Twijfelgeval.

ROSELIEN

Ook dit soort recensies zijn een vaste waarde bij Humo’s Rock Rally. Laat ons eerlijk zijn: een jongedame (!) alleen (!) met een gitaar (!) is een schietschijf waar elke zichzelf niet respecterende muziekjournalist op zit te wachten. Meer nog, deze schrijver acht zich in de positie om de Nobelprijs voor Plaatsvervangende Schaamte aan Roselien toe te kennen. De schaamte ver voorbij naar ons gevoel. Een recensie die niet alleen iedere songschrijver die het aandurft poedelnaakt op een podium te gaan staan uitspuwt maar ook nog eens de Nobelcomité ridiculiseert. Faut-le-faire.

ARRANDT

We kunnen ons vergissen, maar ook deze review leert ons niets bij over het optreden waarvan sprake. Een grapje over een violist die er uit ziet als een moeder (de bekende H van Humo) gaat naadloos over naar een ongefundeerde conclusie. Gelukkig valt er nog iets over Charles Bukowski te zeggen waardoor de recensent laat zien dat hij ontzettend belezen en interessant is. Mooi geprobeerd, wankele argumenten, (voorlopig) overbodige review.

SELL ME YOUR COAT

Het is moeilijk om vriendelijk te blijven bij een publicatie die tweemaal het woord ‘schabouwelijk’ bevat. Gestileerde ongein, niet bijzonder sterk geschreven. Humo beschrijft deze band als ‘een vijfderangs-Zornik’ en voegt daaraan toe ‘het pijnlijkste wat die avond gebeurde’… In normale doen weet dit weekblad ons al teleur te stellen maar hier zou zelfs Dries Van Langenhove ‘moet dat nu?’ van zuchten.

SHE BAD

Deze review begon aarzelend met een journalist die schijnbaar zijn gehoorbescherming was vergeten in te doen en een pen die weken de toegang tot de HLN comment sectie ontzegd was. Gaandeweg kwam het neersabelen op dreef met een vergelijking die niet veel om het lijf had maar waar ineens de energie van de vroege boerinnenbond de kop opstak. Veruit de meest muzikale analyse, al duurde het twee zinnen en een slechte kwinkslag te lang.

DYCE

En daar waren de namen weer, alias namedropping, aka. alinea-vullerij. Al bleven we deze keer wat op onze honger zitten. De jury werd weer vernoemd (wie zijn die mensen eigenlijk?) en even leek dit één van de eerste positieve reflecties te zijn maar al snel bleek deze recensie eerder een geval van ‘gewaagd maar net niet gehaald’. Goed maar niet groots.

NEW TRASH

“Hun eerste song heet ‘Broll’, en u kunt niet geloven hoe hard ik mijn best moet doen om daar geen flauwe grap mee te maken.” Wel, we geloven u maar al te graag. Meer nog, naar ons aanvoelen moet er op de redactievergadering van Humo naar aanleiding van haar Rock Rally gevraagd zijn wie de flauwste grappen kon bedenken om op de meest lullige manier 100 bands in de zeik te zetten. Iets wat anno 2020 en binnen het huidige klimaat van de podiumkunsten misschien anders moet. Die ochtend in de papierbak: Humo.

Volg voor meer
Abonneren op
Abonneren op
guest
0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties