Ze zijn terug! Wallace Vanborn is er na vijf jaar met een langverwachte opvolger voor ‘The Orb We Obsorb’. De heren keren voor hun nieuwe langspeler terug naar hun roots en produceerden ‘A Scalp For The Tribe’ helemaal zelf. Wij hadden een gesprek met Ian, Sylvester en Dries.
In 2014 kwam jullie laatste plaat ‘The Orb We Absorb’ uit, eind 2017 kondigde jullie een sabbatical aan. Was het vat ideeën eventjes op of hoe kwam dat?
Ian: Het was een samenloop van omstandigheden. Sylvester was net papa geworden, ik had het psychisch even moeilijk. Het was ook niet slecht om eventjes afstand te nemen. 2014 viel op zich wel mee, maar de jaren ervoor waren non-stop voor ons. Het heeft wat langer geduurd dan we oorspronkelijk gepland hadden, maar toch voelde het goed aan om even te herbronnen.
Dries: Het is echt organisch gekomen. We hadden niet gepland om zo lang eruit te zijn. Het is gewoon met alles dat op ons pad kwam. Nu je het zegt: 2014. Dat is wel: wow, oeps (lacht).
Jullie hebben ‘A Scalp For The Tribe’ helemaal zelf geproduceerd, terwijl jullie voordien samenwerkten met grootheden zoals David Bottrill en Chris Goss. Vanwaar deze wissel?
Ian: We wouden een combinatie maken van de drie vorige platen. Het is in feite het jeugdige van de eerste plaat, samen met het strakke van de tweede, gecombineerd met het rauwe van de derde plaat. We wouden de drie gevoelens combineren en besloten daarom om zelf de productie in handen te nemen. Veel producers hebben hun eigen soort stempel, waar je dan toch onderhevig aan bent of je gaat er toch mee samenwerken om graag zijn of haar stempel wilt.
Dries: We hebben superveel bijgeleerd. Bij David Bottrill was dat vooral theoretisch, terwijl we bij Chris Goss, alle technische bagage achterwege moesten laten. Bij Goss was het vooral de energie, het moment, de take die we moesten voelen. Compleet tegenovergesteld van Bottrill, maar o-zo leerrijk.
Ian: We hebben inderdaad jarenlang in spons-modus gestaan om zoveel mogelijk te absorberen. We hebben er ook uit geleerd: zo is het name drop-gehalte van een bepaalde producer veel minder belangrijk dan we dachten. De allereerste plaat die we hebben gemaakt, werd opgenomen in een tuinhuisje. Dat is nog steeds de plaat met de meeste airplay. Daarna werkten we samen met Bottrill, een man met drie Grammy’s op zak, maar dat heeft in feite niet zoveel veranderd. Technisch hebben we er enorm veel van bijgeleerd, we hebben er zeker geen spijt van.
“Het enige ego is dat van het nummer. We zijn er om het nummer te dienen.”
Wanneer zijn jullie begonnen aan de nieuwe plaat?
Ian: Het merendeel van de nummers is zo’n twee jaar geleden tot stand gekomen. We hadden ook nog enkele nummers ‘in de frigo’ zitten van de vorige platen. We zijn met zo’n 18 nummers gestart, waarvan we er uiteindelijk 13 hebben opgenomen. De opnames vonden vorige zomer plaats. We hebben echt onze tijd genomen omdat we de productie zelf in handen hadden. Van de 13 die we opgenomen hadden vonden we deze finale 10 de essentie.
Jullie hebben met drie tezamen geproduceerd, hoe verliep het opnameproces? Ging dat moeilijk?
Sylvester: Neen, totaal niet. We luisteren ook meer naar het nummer, dan naar onze eigen persoonlijke voorkeuren.
Dr