Vorige week kondigde Nick Cave onverwachts zijn zeventiende plaat Ghosteen aan. Dat het uitkijken was naar de opvolger van Skeleton Tree (2016) stond vast. Maar dat Cave zich het afgelopen jaar met dit adembenemend meesterwerk bezighield, overstijgt al onze verwachtingen. Op het dubbelalbum blazen Cave en co je omver met tonnen emotie, tristesse en een sprankeltje hoop.
“The songs on the first album are the children. The songs on the second album are their parents. Ghosteen is a migrating spirit.” vertelt Cave. In de zomer van 2015 verloor de Australische singer-songwriter zijn 15-jarige zoon Arthur. Dat diep verlies is in elk nummer op het nieuw dubbelalbum duidelijk te horen. Met Ghosteen krijgen we een Nick Cave die eerlijker, melancholischer en kwetsbaarder is dan ooit.
Heerlijk zweverig
Net zoals de sprookjesachtige albumhoes verraadt, weerklinken in heel wat nummers zachte, zweverige strijkers en prachtige pianostukken. Bij het gevoelige Bright Horses is de kans groot dat je niet gespaard blijft van een koude rilling die over je rug loopt. “My baby is coming back now, on the next train”, we kunnen niet garanderen dat je het droog houdt. Spinning Song en Waiting for You zijn eveneens aangrijpend, maar brengen tegelijkertijd een sprankeltje hoop met zich mee.
Hollywood, een nummer van maar liefst 14 (!) minuten, staat op het tweede deel van de langspeler. De donkere lyrics, “And I’m just waiting now, for my time to come”, hakken er stevig in en blijven gedurende veertien minuten aan je ribben kleven.
Pakkend eerbetoon
Naast Hollywood en Fireflies pronkt de titeltrack ook op het tweede deel van het dubbelalbum. Het 12-minuten-lange Ghosteen neemt je de eerste vijf minuten mee in een instrumentaal hoorspel, waarna de warme stem van Cave het overneemt. De gedachte aan Cave’s overleden tienerzoon duikt trouwens ook op in de albumnaam, die een samentrekking is van “ghost” en “teen”.
