Ons gemeenschappelijk verlangen naar reizen zullen we deze zomer vermoedelijk in eigen land moeten voltrekken. Gelukkig kunnen we muzikaal wel op reis gaan en dat doen we ditmaal met het gelijknamige debuutalbum van Somebody Called Me Sebastiaan.
Soms is het verlangen naar dat wat “het andere” zou kunnen zijn zo groot, dat je alles opbergt en vertrekt. Dat is wat Sebastiaan Simoens deed: op reis gaan. Zonder plan, maar met gitaar. Negen maanden, veel vragen en één duidelijk antwoord later, kwam hij terug thuis. Met een karrevracht aan nummers, beelden en inspiratie.
Zeven jaar
Daar nam Simoens zijn tijd voor. De reis ondernam hij zeven jaar geleden. De eerste demo’s waren in 2014 voltooid, mede dankzij enkele weken kluizenaarschap in Parijs. Samen met klankbord Tom Proost (mixer Raymond Van Het Groenewoud) en bassist Vincent Lembreghts (The Radar Station, Noémie Wolfs) werkte hij zijn gedroomde album af.
Het is een schoontje geworden. Dat mogen we absoluut zeggen. Opener ‘My Mountain’ toont meteen wat voor prachtigs dat lange wachten met zich meebracht. Sebastiaan brengt steevast songs waar zijn gitaar en stem centraal staan. Songs die warm klinken, alsof ze in het namiddagzonnetje gemaakt zijn, maar mispak u niet. Het blijft niet bij het zachte akoestische gestreel waarmee ‘My Mountain’ opent, maar het barst uit in een grote krachtige opener. Als het ware op de vlucht in enkele exotische steegjes.
Dit debuut gaat niet wild en woest verder, maar behoudt wel de zachtheid. Zo wordt op ‘Mi Cariño’ die lieflijkheid prachtig aangevuld door het bijna kerkelijke gezang van Sebastiaan. Zijn reis beleven we verder op het melancholische ‘My Darkness’. Het is met ‘It’s Gonna Be Fine’ dat de positiviteit de bovenhand neemt. En die positiviteit lijkt op ‘My Little Prayer’ helemaal los te barsten. Een song voorzien van de nodige oh-oh-oh’s, alsof ze recht uit het betere Amerikaanse kerkkoor geplukt zijn.
Op ‘Memories’ experimenteert Sebastiaan met twee uitersten: zijn intieme, gevoelige zang samen met enkele rake flarden elektrische gitaar. Ons rustig naar de uitgang begeleiden doet de man dankzij ‘Little Song’. Een song die prachtig eindigt, met een glimlach op het gezicht. Echt afsluiten doen we op het vijf en een half minuten durende ‘Little Road’. Een song die duidelijk geïnspireerd is op het “andere” dat Sebastiaan in 2013 ontdekte. Onze drang naar reizen mag dan even verplicht on hold staan, toch gingen we dankzij Sebastiaan even de wereld rond.
