Noémie Wolfs is terug van weggeweest. Ze zette in 2015 een punt achter haar zangcarrière bij Hooverphonic. Een jaar later volgde haar solodebuut ‘Hunt You’. Nu is ze er met het langverwachte tweede album ‘Lonely Boy’s Paradise’.
Op 26 maart 2015 kondigde Noémie Wolfs haar vertrek aan als zangeres bij Hooverphonic. Vijf jaar lang was ze het gezicht van de band, die ze beschreef als “het einde van een geweldig hoofdstuk uit haar leven”. Het betekende voor fans van Wolfs niet het einde, een jaar later volgde haar solodebuutalbum ‘Hunt You’.
Veel meer eigenheid
Het bleef nadien een tijdlang stil rond Wolfs, tot ze afgelopen jaar op de proppen kwam met single ‘On The Run’. Het was het eerste voorsmaakje van haar tweede album ‘Lonely Boy’s Paradise’. De songs, die schreef ze met haar vriend Simon Casier (Balthazar), die duidelijk ook een portie Balthazar naar de studio meenam. De productie was in handen van Yello Staelens, die je kan kennen als Yong Yello uit de finale van ‘De Nieuwe Lichting’.
“Een wereld vol duistere paden en steegjes.”
Op ‘Lonely Boy’s Paradise’ gaat Wolfs duidelijk een andere richting uit dan op voorganger ‘Hunt You’. Terwijl ze toen een zijsprong maakte die nog in de wereld van Hooverphonic paste, bewandelt ze nu een pad die haar als soloartieste veel meer eigenheid geeft. Op opener ‘Notorious’ neemt Wolfs ons meteen mee naar een duisternis geëmballeerde track, waar ze haar stoute schoenen aantrekt en je meeneemt in een wereld vol duistere paden en steegjes.
Vrouwelijke bloedverwant van Balthazar
De songs die Noémie op deze ‘Lonely Boy’s Paradise’ voorschotelt zijn, steevast goed doordacht en doorspekt met tal van muzikale details. Zo klinken ‘Drive’ en ‘Wake Me Up’ overduidelijk als de vrouwelijke bloedverwant van Balthazar, iets wat we alleen maar kunnen toejuichen. Het zwoele feestje van Wolfs zit er met die sterke tracks nog lang niet op, want met ‘Love Song’ jaagt ze de temperatuur nog enkele graden de hoogte in. Ook met ‘All Night’ en ‘Fed Up’ brengt ze songs die interesse opwekken. Titeltrack ‘Lonely Boy’s Paradise’ is dan weer in mystiek omhuld. Het gezang van Wolfs lijkt bij momenten bovenaards, terwijl de bridge de duistere onweerswolken weet op te roepen. Een song die je meeneemt langsheen verschillende landschappen. Hemels, ijzig, bijna buitenaards. Wat ons betreft de sterkste song van deze plaat.
Noémie Wolfs heeft met ‘Lonely Boy’s Paradise’ de tijd genomen om te werken aan die moeilijke tweede plaat. Het resultaat is een schot in de roos, die de voorganger flink overklast. Noémie Wolfs is dankzij dit album niet meer de ex-zangeres van Hooverphonic, maar vooral haarzelf.
