Bij series met meer dan vijf seizoenen raken de makers vaak het plot kwijt. In dit geval bleek het niet veel anders, gezien vele personages van ‘The 100’ reeds de geest gaven. Al verraste de serie ons dit seizoen met een relatief interessante verhaallijn. Seizoen zeven gaf ons een wereld buiten Sanctum, langgewenste flashbacks en de personages zoals we ze graag zien.
We vielen als een blok voor het leven in Skyring. Dat was de wereld waar Octavia, Diyoza en haar dochter terechtkwamen in het zesde seizoen. In het zevende seizoen zagen we éindelijk wat er met hen gebeurde toen ze plots in de anomalie verdwenen. De verhaallijn in Skyring was verbazingwekkend boeiend, door het overlevingsaspect en de bemoederende houding van Octavia. Dit seizoen zagen we Octavia zorg dragen voor Hope, de dochter van Diyoza, zoals Bellamy vroeger zorg droeg voor haar.
Er kwamen ook veel meer aspecten uit de eerste twee seizoenen terug. Soms op een metaforische manier, zoals Octavia’s moederrol, en soms ook letterlijk als flashback.
De aflevering over hoe de wereld verging nadat Allie in seizoen twee op de kill-switch had geduwd, boeide ons erg. Ze gingen zelfs terug naar een scène van het tweede seizoen en vulden die aan met nieuwe scènes voor context over wat er daarna gebeurde. Toen beseften we dat een spin-off-serie van dit kaliber nog geen slecht idee zou zijn…
They’re back, baby
Nog één van de redenen dat seizoen zeven ons aansprak: de crew van de eerste seizoenen maakte een verschijning. ‘The 100’, zoals wij ze kennen. Ja, zij waren er in de vorige seizoenen ook, maar het voelde sinds het vijfde seizoen niet meer hetzelfde aan. Dat wijten we vooral aan het gebrek aan flashbacks in het vijfde seizoen, nadat velen van ‘The 100’ elkaar vijf jaar niet meer hadden gezien.
We kregen amper flashbacks voor de mensen die op de Ark zaten en Clarke die op aarde probeerde te overleven. Zeker in vergelijking met het aantal flashbacks over de bunker tijdens The Dark Year. Er ontstond er een soort afstandelijkheid tussen ons als kijker en de personages. Wij voelden ons niet bepaald verbonden met de relatie tussen Bellamy en Echo, omdat we ze nooit zagen ontwikkelen tot een koppel. En nu, tijdens seizoen zeven, gaven ze ons wél de kans om te wennen aan de nieuwe realiteiten van personages. Bijvoorbeeld die van Octavia, Diyoza en Hope.
De dynamiek van de serie verschoof op een goede manier. Dit seizoen maakten ze meer ruimte voor actie, legden minder nadruk op de nieuwe zaken en gebruikten naar onze mening niet meer de gewoonlijke aanpak van ‘The 100’. Die waarbij de vijand elk seizoen op bijna precies dezelfde manier verschijnt en verdwijnt. Dit seizoen was oprecht vernieuwend, verfrissend en anders dan anders.
Octavia, wat hadden we je gemist
Het toppunt van seizoen zeven: de terugkeer van Octavia zoals we haar kenden in de eerste seizoenen. Octavia liet niet van zich winnen, maar ze was geen bloed- en moordlustige Blodrheina meer. Daarnaast had ze dit seizoen een ontzettend mooie verhaallijn met de dochter van Diyoza én een liefdesinteresse – al weet Octavia er altijd wel de juiste uit te pikken. De eerste keer viel ze voor Lincoln, de Grounder die de vijand was voor haar vrienden, de tweede keer voor Ilias die ze tijdens een tournament moest vermoorden, en nu gaat ze voor de jongen die eigenlijk geen gevoelens mag hebben voor mensen. Het zit haar echt niet mee.
De foute slechterik
De scènes op Sanctum interesseerden ons het minst, en onze duim lag regelmatig verleidelijk op de fastforward-knop. Ze leken ons een opvulling van tijd en een geforceerde manier om de overgebleven personages te kunnen laten verschijnen.
MAAR. Dat ligt niet aan de wereld zelf, of de personages erin. Het ligt aan de verhaallijn die ze voor Sanctum gebruikten. Namelijk de terugkeer van de slechterik uit het zesde seizoen.
Ze versloegen Sheidheda in seizoen zeven, punt uit. Ze hadden het verhaal geëxploreerd en afgerond, en daar hadden ze het bij moeten houden. Zijn terugkeer was dus niet spannend, of dreigend, of zorgwekkend. Nee. In onze ogen waren ze eigenlijk eerder ontzéttend irritant.
De scènes op Sanctum voelden aan zoals de scènes van seizoen vijf. Een beetje geforceerd, chaotisch en verwarrend, en het deed de vraag rijzen: waar gaat dit nu eigenlijk over?
We hebben er nog steeds geen idee van.
Het einde der tijden, en nu écht
De serie lijkt niet meer op dezelfde serie als de eerste vier seizoenen. Daarvoor zijn ze bij seizoen vijf een beetje te veel in de mist gegaan met Eligius III. Ze hebben zich dit seizoen echter op een bepaalde manier herpakt door een innovatief verhaal, een aantrekkelijke set, en een aangename combinatie van personages. Als je dit seizoen nog niet hebt gekeken, en wil begrijpen wat waar we over bezig waren in de vorige paragrafen, raad ik het zeker aan. Wij hadden onze interesse in ‘The 100 licht verloren, en van zodra we aflevering drie bereikten, zaten we voor we het wisten weer in een bingespiraal.
De allerlaatste aflevering van ‘The 100’ verschijnt op 6 oktober op Netflix. We duimen dat ze de reeks met een mooie rode strikt afwerkt.
