De Amerikaanse rockband The Sheila Divine viert dit jaar hun 20ste verjaardag met de release van hun zesde album ‘The Beginning Of The End Is Where We’ll Start Again’. De heren maakten afgelopen week een tour doorheen België en Nederland. We hadden een gesprek met frontman Aaron Perrino.

Proficiat met de release van jullie nieuwe album. Ik las in de bio een opmerkelijke quote: “Het album gaat over de verschillende stadia van het leven en het in staat zijn om zichzelf te heruitvinden, zelfs in tijden van onrust in de VS.” Wat bedoel je hiermee?

Ik worstelde met het feit om een muzikant te blijven terwijl je ouder wordt. Je wilt niet de persoon zijn die muziek blijft maken, terwijl je geen grote artiest bent, maar wel denkt van: “hé ik ga het maken”. Ik ben twee jaar geleden begonnen met schrijven. Ik zat een tijdje zonder job en heb met de nieuwe plaat écht de tijd genomen om aan de songs te werken. Sommige kregen kinderen, huwelijken, echtscheidingen. Deze plaat is echt een tijdscapsule van de leeftijd waar ik op dit moment ben.

“Nick Cave is een enorme inspiratie.”

Nick Cave is ook een grote inspiratiebron voor jou?

Rock-‘n-roll is het spel van een jong persoon, zonder kinderen, zonder al te veel verplichtingen. Als je kijkt naar de eindeloze carrière van de man zie je hoe hij steeds de barrières van wat kunst kan zijn verder duwt. Nick Cave is een enorme inspiratie.

Gaat het album ook over politiek? In ‘Melancholy’ zing je bijvoorbeeld: “The cops are killing”.

Deels. Het album gaat niet over één specifiek onderwerp. Er zijn bepaalde songs die inderdaad meer politiek getint zijn, maar het is inderdaad zo dat het leven in de Verenigde Staten onder Donald Trump best een andere ervaring is dan toen Obama president was.

Denk je dat muziek met een boodschap werkelijk dingen kan veranderen in de hoofden van anderen?

Ik denk niet dat mijn protestliederen mensen gaan overtuigen (lacht). Voor mij is het leven nu zo gepolariseerd: ofwel ben je iemand zonder ethiek, die enkel aan zichzelf denkt ofwel ben je gewoonweg een normaal en aardig mens.

“We leken op een bepaald moment te leven als nomaden.”

Jullie zeggen ook: “Het is de eerste maal in lange tijd dat we het momentum voelden om gehoord te worden”. Leg uit?

Ik maak reeds zo lange tijd muziek bij Dear Leader en The Sheila Divine én die muziek is ook goed, maar het is de eerste maal in lange tijd dat ik mij erg goed voelde bij de songs die we gemaakt hadden. Er was ook een immense zin om de songs live te spelen, het voelde aan als het juiste moment.

Rond de jaren 2000 gingen jullie intens op tour. Jullie zeggen daarover: “We namen een pauze om meer verantwoord te gaan leven”?

We kwamen in de band op een punt waarbij je het gevoel hebt dat je populariteit niet verder blijft groeien. We leken op een bepaald moment te leven als nomaden. Als je een gezin wilt opbouwen, moet je beschikken over een vast inkomen en een stabiel leven. Ik ben doorheen de jaren wel muziek blijven maken en mijn kinderen zijn nu ook wel al wat ouder, waardoor het makkelijker is om een tijdje van thuis weg te zijn.

Jullie zijn erg geliefd in België. Hoe is dat ontstaan?

Toen ‘New Parade’ uitkwam, was dat bij Roadrunner Records. De plaat is toen opgepikt geweest door Studio Brussel. Eens we op de radio kwamen ging het hard voor ons in België. Ongelofelijk toch?

Terugkijkend op 20 jaar carrière. Is er een show die in jullie geheugen gegrift staat?

Er zijn er een paar! In 2002 speelden we op Beach Rock (n.v.d.r.: een festival dat tot 2002 georganiseerd werd in Zeebrugge/Oostende), dat was toen o.a. met David Bowie en Primal Scream. Met hun rondhangen was geweldig. Ook Marktrock in Leuven was een geweldig en memorabel optreden voor ons.

Het nieuwe album ‘The Beginning Of The End Is Where We’ll Start Again’ is overal te streamen.